Haiku (jap. 俳句) to krótka forma poetycka, charakterystyczna dla okresu Edo, która wywodzi się z Japonii.

Jest to nierymowana miniaturka poetycka. Składa się z 3 wersów o układzie sylab 5-7-5. Były to krótkie utwory liryczno-refleksyjne, które zachęcały do głębszej refleksji. Za ojca tej niezwykle inspirującej formy literackiej uważa się Matsuo Basho, żyjącego w XVII-wiecznej Japonii. Pierwotnie 俳句 nie było oddzielną formą literacką. Stanowiło element początkowy tanki (krótki wiersz), którą praktykowano na japońskich dworach.

Japończycy słyną z przywiązania i doceniania aspektów przyrody. Ma to związek z silnym powiązaniem z buddyjską filozofią Zen. Nawołuje ona do medytacji i połączenia z uniwersum. Prowadzi do uzyskania spokoju ducha. Ciekawostką jest, że autor utworu powinien być w stanie umysłowym nazywanym „satori”, który pozwalał mu na stanie się jednością z naturą.

Nic więc dziwnego, że klasyczne haiku było ściśle powiązane z naturą. Naturalnym jest więc fakt, że podzielono je na pory roku. Obecnie nie ma ograniczeń tematycznych, jest to związane z obecnym poglądem, że wszystko jest naturą.

Pomimo, że nazwałam tę kategorię „haiku”, nie wszystkie wiersze z tej kategorii będą typową formą z tego gatunku. Z pewnością odnajdziesz tu, Czytelniku, krótkie wiersze. Część z nich będzie należeć do tego gatunku.

---

Strona główna – Aleksandra Piri – ostre informacje – pikantne tematy
Poezja – elegia – haiku – ballada

---

Haiku: